Daar zit je dan. Na het bezoeken van Angkor Wat, één van de zeven wereldwonderen, even uit te rusten onder een boom. Op de achtergrond doemen de torens van het immense gebouw nog hoog in de lucht, maar wat er hier op de voorgrond afgespeeld heeft mijn aandacht getrokken.

Twee meisjes, de één een jaar of acht, de ander hooguit 1,5. Het oudste meisje zit uit te rusten tegen een paaltje terwijl het jongste meisje zich een beetje verveeld probeert te vermaken met een paar dooie grassprieten naast haar zus. Beide zien er hongerig uit en of het daardoor komt of de inmiddels 39graden schijnende zon, het jongste meisje moet ervan huilen. Ik wil het meisje bijna gaan troosten als haar zus het meisje al bij zich roept. Blij dat de twee meisjes in ieder geval nog elkaar hebben kijk ik hoe het oudste meisje haar zusje probeert te troosten. Maarja, welk kind van zeven/acht jaar weet nou hoe dat moet als niemand je dat leert? Dus houd ze haar hand voor de schreeuwende mond van haar zus, dat helpt niet. BAM. een klap op haar rug.. het kind begint nog harder te huilen. Na een paar harde klappen merkt ze dat dit de oplossing niet gaat brengen. Maar wat moet ze dan doen? Niets. Ze laat het kind op haar schoot zitten en uiteindelijk veranderd het huilen in stilte.

Van de immense hoeveelheid toeristen die zich in een constante stroom hierlangs bewegen na hun bezoek aan Angkor Wat, zijn er inmiddels een aantal bij de meisjes blijven kijken. Als het kleinste meisje dan weer begint te huilen komen de Canon\'s, Nikon\'s en andere grote lenzen tevoorschijn. Op nog geen twee meter afstand beginnen ze foto\'s van de meisjes te maken en lopen daarna, blij met hun foto, weer weg. Shit denk ik bij mezelf. Hoor ik bij dat soort mensen? De mensen die koste van het kost een bijzondere foto wil maken? Ik heb per slot van rekening zelf ook een foto zitten maken van de meisjes, van een veel grotere afstand, maar toch. Nee, volgens mij niet. Volgens mij hoor ik bij de mensen die dit aan thuis wil laten zien en hoopt dat dit soort dingen ooit verdwijnt. Ja.

En toch. Waarom doet niemand wat? Waarom doe ik niets? Ik bedoel, als ik een dure zonnebril op mijn hoofd kan dragen, waarom koop ik dan niet gewoon wat eten en drinken voor de meisjes? Het antwoord is eigenlijk heel eenvoudig. Omdat het gewoon niet kan. Ik ben er inmiddels wel achter gekomen dat het in Azië anders werkt. Iedereen heeft zo zijn plek en iedereen weet wanneer hij aan de beurt is. Als toerist kan je hier niet tussenkomen, dat zou het alleen maar erger maken. En toch is het vervelend en voel je je bijna gênant rijk in verhouding met veel mensen in dit land. Gelukkig komt daar een local-guide die wel weet wat hij kan doen en hij geeft de meisjes een ijsje. Het is niet veel, maar voor de meisjes genoeg om even te kunnen lachen. Ja. Het is mij wel duidelijk. Hier, met één van de meeste bezochte plekken op de wereld op de achtergrond is het contrast tussen rijk en arm ontzettend groot en de helft van de toeristen beseft het zich niet eens. Op een plek waar de meeste mensen zich kunnen irriteren aan het feit dat ze een scheve foto hebben gemaakt, zijn twee kleine meisjes al blij dat iemand een ijsje voor ze heeft gekocht. Het zijn de kleine dingen die een mens gelukkig maken, en daar herinneren deze meisjes mij weer even aan.

Dat is dan ook mijn boodschap aan jullie. Wees blij met wat je hebt en geniet ook zeker van wat je hebt. Maar houd ook altijd in je achterhoofd dat het niet vanzelfsprekend is en dat ergens anders op dezelfde wereld, iemand zijn dag al goed is na het krijgen van een simpel waterijsje. Ja. Mijn reis door Azië heeft nu al een positief resultaat en ik ben nog niet eens op de helft! Morgen gaan we naar de hoofdstad van Cambodia en ik geloof dat we op een markt gaan stoppen waar je vogelspin kunt eten. Vast een delicatesse.

T.