(Onderstaande blog is van 2 nachten geleden, maar kon door internetgebrek nu pas gepost worden, enjoy)

'Er is er één jarig, hoera hoera.. '

Het is precies 00:00u op de klok als ik het verjaardag lied inzet met een paar andere klasgenoten. Sarah is jarig! Dat is toch wel bijzonder denk ik bij mezelf, jarig zijn en het mogen vieren op een dakterras midden in Ho Chi Minh city. De felicitaties vliegen over en weer, vervolgd met een dikke knuffel om het daarna met de proost van een 'Saigon' biertje te bezegelen. Ja, er is er één jarig en dat mag best gevierd worden! Helaas heeft ze morgen haar tour die ze voor school moet uitvoeren, dus een latertje wordt het niet. Niet zo erg, want ik merk dat ik best moe ben. We zijn vandaag naar een 'floating market' geweest en ik heb nog even mogen kijken naar de Aziatische technieken om snoep te maken. Het is inmiddels 00:45u als ik besluit naar bed te gaan.

Lang kan ik niet slapen, want om 06:00u gaat de wekker. Ik doe het al de hele vakantie, maar toch.. dat vroege opstaan is echt niets voor mij! Maargoed, over 45 minuten moet ik klaarstaan dus snel ik naar de supermarkt om een ontbijtje te scoren, een bakje vla, pakje drinken en een broodje smeerkaas.

Uiteindelijk zit ik om 07:00u in de bus opweg naar de Ci Chu tunnels. Ik ben benieuwd, want het schijnen nogal smalle en lage tunnels te zijn. Origineel was het tunnelstelstel 250km lang en zorgde het ervoor dat veel Vietnamese zich konden verbergen voor het Amerikaanse leger. Hele ziekenhuizen waren in de tunnels gemaakt en vanuit de kleine ingangen konden Vietnamese tegen de Amerikanen strijden. Een oorlogsgebied dus. Als we eenmaal aankomen bij de tunnels begint er een klein onderbuik gevoel te kriebelen dat mijn kleine angst voor het ondergrondse naar boven laat komen. Maar he.. ik ben hier maar 1x en dus ga ook ik het kleine gat in-en-uit voor een leuke foto. Pffieuw. Dat heb ik gehad. Rustig lopen we verder en passeren we dingen als oude bommen, rustkampen en ook voorbeelden van zelfs gemaakte vallen. Net als ik denk dat we alles gezien hebben komen we bij een andere ingang naar de tunnels. De lokale gids verteld ons dat we de tunnels in mogen om na 40m weer naar boven te kunnen. 40 meter? Dat is best een eind denk ik bij mezelf.. en ik kan er niet zomaar uit.. Wil ik dit wel? Het idee alleen al..

Toch besluit ik mee te gaan onder het motto 'je moet alles een keer proberen'. Ik ga wel als allerlaatste.. zodat er niemand achter me zit en ik het gevoel heb dat ik stiekem terug kan kruipen naar de ingang. Eenmaal in de tunnel krijg ik het toch wel een beetje benauwd en hou ik mezelf hardop voor dat het totaal niet eng is. 10 meter verder stoppen we opeens omdat een paar mensen vooraan een foto van zichzelf willen hebben in de tunnel. Op hetzelfde moment hoor ik achter mij een volgende groep komen. Ja, dit wilde ik dus niet! Kan ik er nog uit? Nee. Oké.. no panic.. we gaan door. Na een klein beetje aandringen met 'zijn die foto's echt nodig?' gaan we weer vooruit. Na voor mijn gevoel enkele minuten is er dan eindelijk weer licht aan het einde van de tunnel.. en nee.. niet het licht dat je dood bevestigd. Gelukkig, overleefd!

Als ik eenmaal boven ben besef ik opeens dat mensen hier dagen zelfs weken hebben moeten leven.. vreselijk. Dan ben ik toch blij dat ik alleen het toeristen stukje heb hoeven afleggen. Een paar uur in de bus zitten ben ik nu weer hier, in Ho Chi Minh City, mijn blog aan het schrijven. Mijn blog brengt altijd weer even een stukje van thuis met zich mee en ik denk dat het andersom ook thuis een stukje van hier geeft. Leuk!

Over thuis gesproken, dat komt ook een stuk dichterbij. Het is alweer de laatste avond dat we met de hele groep compleet zijn voordat ieder van zijn laatste dagen gaat genieten in Vietnam of Thailand. Over een kleine week zit ik weer in het vliegtuig naar Schiphol. Nu nog niet. In Vietnam neemt Ho Chi Minh city langzamerhand afscheid van het daglicht van vandaag en maakt het zich klaar voor de nacht. Ik heb een fantastische tijd gehad in dit bijzondere continent en ik denk dat die mening door mijn klas gedeeld wordt. Vanavond gaat nog 1x de muziek aan en de drank op tafel, want een mooie afsluiting heeft deze reis wel verdient. Nu breekt de laatste vrije week aan en ik vlieg daarom morgen naar Noord-Thailand om daar 3 dagen de jungle in te gaan. Maar nu eerst een feestje. Klas, bedankt.

T.