Ja, daar is die hoor! Eindelijk weer eens een blog vanuit Nicaragua. Er is inmiddels al een enorme tijd voorbij gegaan sinds mijn laatste blog en dat betekent ook dat er weer veel gebeurd is. Ik heb gemerkt dat tijd slechts een vaag begrip is, omdat een reis die eerst nog heel erg lang leek (6 maanden), nu al bijna tot zijn eind is gekomen. En toch, genieten doe ik volop. Iedere dag is nieuw en inmiddels kan ik wel zeggen dat Nicaragua een stukje van mij is geworden.

Omdat de reis al bijna voorbij is en mijn tijd in Nicaragua is ingedaald tot nog maar 1,5 week(daarna ga ik nog 3 weken reizen door Costa Rica en Panama), merk ik aan mezelf dat ik mijn reis.. want dat was het wel, aan het afsluiten ben. Voor zover ik nog geen foto's heb gemaakt tijdens de afgelopen maanden, ben ik nu ook bezig om alle kleine dingen die al bijna niet meer opvallen te fotograferen. Ik probeer mijn laatste weken door te brengen met alles en iedereen waar ik de afgelopen maanden zo van genoten heb. Zo is het bakkie koffie bij Petra en Michael aan de keukentafel een vaste prik. Ook geniet ik volop van Jannes, het 1,5 jaar oude zoontje van Pim, mijn studiebegeleider. Ik heb het getroffen met het hostel waar ik in terecht ben gekomen. Pim en Johanna, die de eigenaars zijn, hebben er op hun manier voor gezorgd dat ik het erg naar mijn zin heb gehad tijdens mijn verblijf. Johanna was de eerste persoon waar ik mijn hakketakken Spaans mee ben gaan oefenen en Pim heeft er voor gezorgd dat ik het zowel op stage als privégebied naar mijn zin heb(gehad. Zie je? Ik ben echt aan het afsluiten).

Ook heb ik de afgelopen veel ruimte van Pim gekregen om nog wat andere plekken van Nicaragua te zien. Zo ben ik met Astrid en Sophie(die eigenlijk Rachel heet, ah well) naar Matagalpa geweest, een plaats in het noorden van Nicaragua, 2,5u boven León. Duidelijk is het verschil in temperatuur, want Matagalpa is een stuk koeler. De trui en deken die normaal niet nodig zijn, waren hier een aangename aanwezigheid. Het is bij een weekendtripje gebleven waarin vooral volop is genoten van de rust. We hebben veel van de natuur gezien door te gaan wandelen in het regenwoud om de hoek. Na afgesloten te hebben bij een chocolade fabriekje (wat trouwens door een Nederlander is gestart) zijn we weer naar León terug gegaan. Na een weekend waarin alle hectiek en chaos van León nergens te bekennen was, kom je er bij terugkomst wel achter dat León een stad is waarin veel gebeurd. Regelmatig komt er een optocht voorbij waarin vaak ook Maria (onze heilige) een rol in speelt. Omdat de rust van Matagalpa naar meer smaakt en ik goede verhalen had gehoord over Ometepe, een eiland in het meer van Nicaragua, heb ik aan Pim gevraagd of ik vorige week vrij mocht hebben. Dat was geen probleem en dus ben ik een week naar Ometepe geweest. Vier uur op de boot heen, om daarna in de stromende regen in een hobbelige taxi naar het hotel te gaan. Tsjaa.. het blijft Nicaragua en dus is er iedere dag weer een avontuur te verwachten. Ometepe was een week heerlijk genieten. Omdat het hotel tussen strand en regenwoud ligt was het mogelijk om genoeg te zien bij het hotel. Aan de ene kant de pelikanen die stil over het water zweven en aan de andere kant de apen die je tegemoet roepen tussen de bomen. Heerlijk! Na een wat mislukte mountainbike poging ook nog een lange busrit gemaakt over het eiland. Een bus die de meest onlogische wegen neemt, maar waardoor je wel het echte Nicaragua ziet.

Wat is het toch een bijzonder land..
Ik heb de afgelopen maanden wel gemerkt dat de verschillen in Nicaragua erg groot zijn. Aan de ene kant heb je de arme mensen die wonderbaarlijk genoeg vaak een lach op hun gezicht hebben en aan de andere kant de rijkere bevolking die wat meer naar standaards leven. De mensen zijn altijd bereid je te helpen en zijn uitermate vriendelijk. Dus geen slecht woord! De verdeeldheid en verschillendheid met wat wij in Europa zijn gewent is enorm en eigenlijk niet uit te leggen. Ik kan alleen maar concluderen dat ik nu al zooooo blij ben dat ik de beslissing heb genomen om een half jaar in dit land door te brengen. Het is aan te raden aan iedereen om je eens in een omgeving te gooien waarin je totaal onbekend bent. Taal kan een barrière zijn, maar is altijd te overbruggen. Ik ervaar dat alles went en dat als je het wil.. dat het kan. Mits je er maar voor gaat. Laten we ook vooral onthouden dat 'wij in Europa' een enorme voorsprong hebben kwa kansen. Hier moeten jongeren soms kiezen tussen naar school gaan of eten, waar wij in Europa tientallen opties hebben om te gaan studeren. Ja, ik weet het.. ook in Nederland zijn er mensen die die kansen niet hebben, ik wil alleen zeggen. Wees blij met wat je hebt, wie je om je heen hebt en grijp kansen als je ze krijgt.

Wat een serieus verhaal he? Agh, ik denk dat een land zoals dit dat met je doet.. ik denk dat het goed is.

Heel veel liefs vanuit mijn kamertje in León, en tot 9okt.

T.

PS: Eind deze week komt er nog een blog. Daarin vertel ik meer over het foto project waaraan ik mee werk in León, mijn stage bij Vapues Tours en mijn plannen voor de komende tijd.