Daar zit ik dan.. precies een meter van mijn kamerdeur, op de grond, aan het einde van de gang. Waarom? Omdat de WiFi spot echt precies NIET tot mijn kamer komt. Helaas, dan maar op de grond zitten en na een half uurtje weer opstaan met pijnlijke billen. Ach, je moet er wat voor over hebben.. het internet.. lekker belangrijk eigenlijk.

Anyway, ik zit dus op de grond in de gang van een klein hotelletje middenin het centrum van Panama City. Wat een stad.. de wolkenkrabbers schieten overal de lucht in en vanaf de haven zie je de grote schepen in de verre verte voorbij varen. Zij zijn net allemaal door het Panamakanaal gevaren en ik probeer de drie schepen te herkennen die ik daar gezien heb, want ja.. ook ik ben wezen kijken bij het kanaal. Gelukkig hoefde ik mij niet alleen te voelen, want de rest van Nederland stond er ook.. zelfs mijn achterneef Joep, hoe leuk! Een klein beetje poppenkast is het wel.. met zijn alle op het 'observation deck' om te luisteren naar een oud mannetje dat je tot in detail verteld wat er voor je neus gebeurd. Het water gaat nu zakken, de boot gaat varen, de sluis gaat open, de boot is er nu doorheen, de sluis gaat weer dicht, een volgende boot komt over 10 minuten. Bedankt meneer, toch handig voor als ik gemist had waar ik voor kwam..

Het kanaal is trouwens niet de enige bezienswaardigheid van deze stad. Zoals ik al had gezegd zijn er veel wolkenkrabbers en samen zorgen ze voor een indrukwekkende skyline. New York is het niet.. maar voor een Midden-Amerikaans land sta ik toch te kijken! Een groter contrast met Nicaragua is er denk ik niet en dat maakt het ook een beetje vreemd. Na vijf maanden gewoond en gewerkt te hebben in Nicaragua merk ik dat ik het land nu toch al een beetje mis. Hoewel ik in de hoofdstad nog terugkom voor mijn vlucht, heb ik al wel iedereen in León gedag moeten zeggen. Niet makkelijk als je bedenkt dat je in vijf maanden tijd toch heel wat op kunt bouwen met mensen.. of het nou Nicaraguaanse, Nederlandse of Duitse mensen zijn. Ze waren allemaal een onderdeel van mijn Nicaragua ervaring. Ik merk dat ik afscheid aan het nemen ben. Over 12 dagen sta ik alweer op Nederlandse bodem en hoewel ik daar ook erg naar uitkijk zal ik mijn Nicaraguaanse leventje toch wel missen. Maar goed, ik kijk er erg naar uit om iedereen weer in levende lijven te zien in Nederland.

Morgen stap ik weer in de bus naar Costa Rica om daar mijn laatste week door te brengen in Manuel Antonio, een (eigenlijk veel te toeristische) plaats aan de grote oceaan. Nog even genieten van Midden-Amerika en dan zal ik 9 oktober weer voet op Nederlandse grond zetten.

Liefs van mij en tot snel!

T.