Dit kan niet waar zijn! Paniekerig kijk ik om mij heen nadat ik zie dat mijn tas met alle waardevolle spullen niet meer op zijn plek ligt. Ik zit in de bus van Manuel Antonio naar San Jose en alles liep´perfect, tot nu. Wat moet ik doen? Ik spring uit de bus en kijk overal waar ik kijken kan, maar geen tas te zien. De busschauffeur weet het ook niet en dus moeten we verder rijden. Omdat ik het nog niet wil geloven kijk ik nog drie keer in de hele bus terwijl we alweer aan het rijden zijn.. wat moet ik doen? Mijn laptop, spiegelreflexcamera, zoomlens, paspoort.. alles zit erin! En mijn fotos.. alle fotos van de afgelopen zes maanden stonden op die computer. Ik ben het kwijt. Het is weg.

Nadat de grootste schrik voorbij is en er inmiddels een weekend tussen heeft gezeten waarin de ambassade niet te bereiken is, sta ik gisteren om 8u voor de deur. Ik moet een Laissez-passer hebben. Gelukkig hebben mijn ouders al een hoop uitgezocht waardoor het proces redelijk snel gaat (lees: Om 14:00u loop ik naar buiten met mijn nooddocument). Snel naar de Amerikaanse abassade, want omdat ik via Atlanta vlieg moet ik dat ook opnieuw aanvragen. Zou ik dan toch misschien mijn normale vlucht halen? Yes! Dan is alles goed! Onee.. de fotos.. niet aan denken! Eerst een lang formulier invullen waardoor een biografie schrijven niet meer nodig is en daarna even bellen naar de Amerikaanse abassade over het proces.{Ja meneer, u betaald sowieso 160 USD voor onze service, maar of het VISA er optijd is weet ik niet. Vandaag is een langzame dag en het kan zomaar langer dan 24h duren}. Dat gaat dus niet werken.. balen!! Veel bellen met thuis, die gelukkig een nieuw ticket hebben gevonden, een dag later.

En dus zit ik nu hier, in het kantoor van Vapues Tours in Managua, omdat ik daar van Jan, de eigenaar van Vapues Tours, mag overnachten. Alles met terugvliegen is gelukkig geregeld en dus is er even rust. En dan komt, zoals het hele afgelopen weekend, toch weer even de foto questie bovendrijven. Want, begrijp me niet verkeerd, dat mijn camera, laptop en dergelijke weg zijn is heel erg, maar de fotos zijn toch wel waar ik het meeste van baal.Het is jammer dat een onwijs goed halfjaarop zo een manier moet eindigen. Het is een zwarte pagina in een heel kleurrijk boek kan ik wel zeggen. Goed, gelukkig kan ik wel naar huis.. wat nog maar heel even duurt. Zie ik jullie daar? Ik kijk er naar uit.

Home sweet home,

T.