De maanden zijn voorbij gevlogen sinds mijn laatste blog en mijn reis naar Nicaragua lijkt alweer zo ver weg. De herinneringen vliegen bijna iedere dag nog door mijn hoofd, omdat vrijwel alles in mijn kamer eraan herinnerd. En toch is het tijd voor nieuwe verhalen, nieuwe herinneringen. De oude verhalen zet ik metaforisch gesproken in de kast, waar ik ze zo nu en dan nog eens kan teruglezen om even, heel even, weer terug te zijn in een tijd waarvan ik zó heb genoten.

Hoewel ik de laatste jaren veel heb mogen zien van de wereld en kennis heb mogen maken met vele bijzondere mensen, besef ik meer dan ooit hoe belangrijk het is om goede groep mensen om je heen te hebben. En wat ben ik een gelukkig mens dat ik zoveel mooie mensen om me heen heb. Het 35 jarig huwelijk van mijn ouders was een moment waarop weer eens duidelijk werd dat je geen bloedgroep hoeft te delen om familie te zijn, maar dat twee families zich geborgen kunnen voelen als één.

Jullie lezen het al, ik kan weer met een gerust hart vertrekken.. want ja.. een nieuwe reis staat alweer voor de boeg. Deze keer niet alleen. Tien jaar geleden, op de laatste dag van onze gezinsreis door Canada, maakte mijn vader een belofte: "Over tien jaar doen we dit weer!". En hier zijn we dan.. tien jaar later en gelukkig alle vier nog in staat om deze mooie reis te gaan maken.

Waar de reis naartoe gaat? Afrika! Vooral voor Coen, mijn broer, een grote droom die uit gaat komen. Over minder dan een week zitten we in het vliegtuig op weg naar Oeganda. Via Rwanda en Tanzania zullen we uitkomen op het eiland Zanzibar, waar we op een wit strand de verjaardag van Christl, mijn moeder, zullen vieren. Nieuwe landen, nieuwe mensen, nieuwe culturen en vooral nieuwe herinneringen.

De nodige voorbereidingen zijn al getroffen. Mijn tas staat al bijna klaar, de vaccinaties zijn geregeld en er is ook een nieuwe rugzak aangeschaft, deze keer één die ik van plan ben mee terug te nemen naar Nederland..

Hopelijk ben ik in de gelegenheid om jullie daar op de hoogte te houden van onze avonturen, want een belevenis wordt het zeker. Goed lieve mensen, voor mij is het tijd om te gaan slapen en daarmee kom ik tot het einde van mijn blog vandaag. Ik hoop dat jullie net zulke mensen om je heen hebben als ik en dat er net zulke mooie plannen voor jullie wachten. Stel niet uit, maar geniet nu.

T.

PS: Zoals jullie kunnen zien zijn helaas alle reacties weg bij mijn voorgaande verhalen, dit door een storing van ReisMee.nl.