Met een salade achter de kiezen en het vertrouwde blikje Coca Cola naast me, begin ik aan mijn blog. We zijn inmiddels bijna drie weken bezig om onderzoek te doen op dit unieke eiland en het bevalt nog steeds. Zoals ongeveer iedere dag zit ik op het moment in CACUA, een cultureel centrum in de hoofdstad van São Tomé. Het cultureel centrum bevind zich in een grote loods waarin vroeger het onderhoud van treinen werd gedaan. Nu bevind zich er een grote bar, een podium en een restaurant. Dit neemt zo’n derde van de loods in beslag. De overige ruimte is verdeeld in verschillende vlakken en wordt gebruikt als expositie ruimte voor allerlei soorten lokale kunst. Zo staat er een paard gemaakt van hout, een struisvogel van fietsonderdelen, een schilderij van kartonnen dozen en allerlei andere schilderijen.

Met alles is rekening gehouden, zo wordt er ook nagedacht over de weekindeling. Op maandag en dinsdag is het rustig, woensdag is er Kizomba dansles en open-mic avond, donderdag speelt er een band en vrijdag wordt vaak gebruikt voor speciale gelegenheden. Zaterdag is eigenlijk een rustige dag en op zondag wordt de ruimte gebruikt als kleine bioscoop. Isaura en San Carlos zijn de eigenaren van CACAU en bezitten daarnaast ook een oude plantage, Roça São João de Angolares. ‘Roça’ is de plaatselijke benaming voor ‘plantage’ en die van Isaura en San Carlos is de bekendste van het eiland. Het plantagehuis ligt op de top van een heuvel en kijkt daardoor uit over de zee. Om er te komen moet je een stijl weggetje omhoog rijden over de kasseien om daarna uit te komen op een groot grasveld. Een oud gerenoveerd huis staat als pronkstuk aan de rand van het veld. De houten balken zijn blauw geverfd en steken mooi af tegen de witte muren van het gebouw. Als je door het huis loopt kom je uit bij het restaurant. Het is een soort grote veranda die uitkijkt over de baai van Angolares, de naam van de plaatselijke community. Het dorp ligt tussen de dichtbegroeide stukken land en in de verte is het strand te zien vanwaar de vissers iedere ochtend richting open zee varen.

San Carlos is de chef en bekend bij velen. Hij heeft een eigen kookboek en is op verschillende tv zenders te zien geweest. Lunchen op deze Roça is dan ook een hele belevenis. Door middel van 5 á 6 rondes laat San Carlos je kennis maken met de plaatselijke vruchten en kookt hij traditionele gerechten in een modern jasje. Het is een rustieke plek en iedere keer als we er zijn, dat is nu zo’n drie keer geweest, komen we er helemaal tot rust.. want ja, het werken aan onze scriptie hier is uitermate vermoeiend zoals jullie zullen begrijpen, dus moeten we goed onze rust pakken.. ;)

Over het onderzoek gesproken, het meeste werk is inmiddels achter de rug. We hebben verschillende interviews gehad met tour operators, lokale bevolkingsgroepen, Burgemeesters, gidsen, de director van toerisme, hotels en niet-gouvernementele organisaties. Het interviewen gaat niet altijd even makkelijk vanwege de taal. Veel mensen hier spreken alleen Portugees en daardoor is het soms lastig om met elkaar te communiceren. Gelukkig hebben we in een paar weken tijd veel mensen leren kennen en hebben op die manier iemand gevonden die als vertaler kon helpen. Ook het praten met lokale bevolkingsgroepen is lastig. Vaak is er wel een leider, maar om in contact te komen met de juiste persoon moet je iemand kennen. Daarom heeft het even geduurd voordat we bij iemand terecht konden, maar gelukkig hebben we nu met een aantal mensen kunnen spreken.

Al met al loopt alles hier prima en kunnen we tussendoor nog genoeg van het eiland genieten.. helaas heb ik gisteren iets te veel genoten en ga ik nu als kreeft door het leven, agh.. over drie dagen is het bruin. Een scriptie schrijven is zwaar, héél zwaar.

T.