Het laatste feestje.

(Onderstaande blog is van 2 nachten geleden, maar kon door internetgebrek nu pas gepost worden, enjoy)

'Er is er één jarig, hoera hoera.. '

Het is precies 00:00u op de klok als ik het verjaardag lied inzet met een paar andere klasgenoten. Sarah is jarig! Dat is toch wel bijzonder denk ik bij mezelf, jarig zijn en het mogen vieren op een dakterras midden in Ho Chi Minh city. De felicitaties vliegen over en weer, vervolgd met een dikke knuffel om het daarna met de proost van een 'Saigon' biertje te bezegelen. Ja, er is er één jarig en dat mag best gevierd worden! Helaas heeft ze morgen haar tour die ze voor school moet uitvoeren, dus een latertje wordt het niet. Niet zo erg, want ik merk dat ik best moe ben. We zijn vandaag naar een 'floating market' geweest en ik heb nog even mogen kijken naar de Aziatische technieken om snoep te maken. Het is inmiddels 00:45u als ik besluit naar bed te gaan.

Lang kan ik niet slapen, want om 06:00u gaat de wekker. Ik doe het al de hele vakantie, maar toch.. dat vroege opstaan is echt niets voor mij! Maargoed, over 45 minuten moet ik klaarstaan dus snel ik naar de supermarkt om een ontbijtje te scoren, een bakje vla, pakje drinken en een broodje smeerkaas.

Uiteindelijk zit ik om 07:00u in de bus opweg naar de Ci Chu tunnels. Ik ben benieuwd, want het schijnen nogal smalle en lage tunnels te zijn. Origineel was het tunnelstelstel 250km lang en zorgde het ervoor dat veel Vietnamese zich konden verbergen voor het Amerikaanse leger. Hele ziekenhuizen waren in de tunnels gemaakt en vanuit de kleine ingangen konden Vietnamese tegen de Amerikanen strijden. Een oorlogsgebied dus. Als we eenmaal aankomen bij de tunnels begint er een klein onderbuik gevoel te kriebelen dat mijn kleine angst voor het ondergrondse naar boven laat komen. Maar he.. ik ben hier maar 1x en dus ga ook ik het kleine gat in-en-uit voor een leuke foto. Pffieuw. Dat heb ik gehad. Rustig lopen we verder en passeren we dingen als oude bommen, rustkampen en ook voorbeelden van zelfs gemaakte vallen. Net als ik denk dat we alles gezien hebben komen we bij een andere ingang naar de tunnels. De lokale gids verteld ons dat we de tunnels in mogen om na 40m weer naar boven te kunnen. 40 meter? Dat is best een eind denk ik bij mezelf.. en ik kan er niet zomaar uit.. Wil ik dit wel? Het idee alleen al..

Toch besluit ik mee te gaan onder het motto 'je moet alles een keer proberen'. Ik ga wel als allerlaatste.. zodat er niemand achter me zit en ik het gevoel heb dat ik stiekem terug kan kruipen naar de ingang. Eenmaal in de tunnel krijg ik het toch wel een beetje benauwd en hou ik mezelf hardop voor dat het totaal niet eng is. 10 meter verder stoppen we opeens omdat een paar mensen vooraan een foto van zichzelf willen hebben in de tunnel. Op hetzelfde moment hoor ik achter mij een volgende groep komen. Ja, dit wilde ik dus niet! Kan ik er nog uit? Nee. Oké.. no panic.. we gaan door. Na een klein beetje aandringen met 'zijn die foto's echt nodig?' gaan we weer vooruit. Na voor mijn gevoel enkele minuten is er dan eindelijk weer licht aan het einde van de tunnel.. en nee.. niet het licht dat je dood bevestigd. Gelukkig, overleefd!

Als ik eenmaal boven ben besef ik opeens dat mensen hier dagen zelfs weken hebben moeten leven.. vreselijk. Dan ben ik toch blij dat ik alleen het toeristen stukje heb hoeven afleggen. Een paar uur in de bus zitten ben ik nu weer hier, in Ho Chi Minh City, mijn blog aan het schrijven. Mijn blog brengt altijd weer even een stukje van thuis met zich mee en ik denk dat het andersom ook thuis een stukje van hier geeft. Leuk!

Over thuis gesproken, dat komt ook een stuk dichterbij. Het is alweer de laatste avond dat we met de hele groep compleet zijn voordat ieder van zijn laatste dagen gaat genieten in Vietnam of Thailand. Over een kleine week zit ik weer in het vliegtuig naar Schiphol. Nu nog niet. In Vietnam neemt Ho Chi Minh city langzamerhand afscheid van het daglicht van vandaag en maakt het zich klaar voor de nacht. Ik heb een fantastische tijd gehad in dit bijzondere continent en ik denk dat die mening door mijn klas gedeeld wordt. Vanavond gaat nog 1x de muziek aan en de drank op tafel, want een mooie afsluiting heeft deze reis wel verdient. Nu breekt de laatste vrije week aan en ik vlieg daarom morgen naar Noord-Thailand om daar 3 dagen de jungle in te gaan. Maar nu eerst een feestje. Klas, bedankt.

T.

Een ijsje tegen de dorst.

Daar zit je dan. Na het bezoeken van Angkor Wat, één van de zeven wereldwonderen, even uit te rusten onder een boom. Op de achtergrond doemen de torens van het immense gebouw nog hoog in de lucht, maar wat er hier op de voorgrond afgespeeld heeft mijn aandacht getrokken.

Twee meisjes, de één een jaar of acht, de ander hooguit 1,5. Het oudste meisje zit uit te rusten tegen een paaltje terwijl het jongste meisje zich een beetje verveeld probeert te vermaken met een paar dooie grassprieten naast haar zus. Beide zien er hongerig uit en of het daardoor komt of de inmiddels 39graden schijnende zon, het jongste meisje moet ervan huilen. Ik wil het meisje bijna gaan troosten als haar zus het meisje al bij zich roept. Blij dat de twee meisjes in ieder geval nog elkaar hebben kijk ik hoe het oudste meisje haar zusje probeert te troosten. Maarja, welk kind van zeven/acht jaar weet nou hoe dat moet als niemand je dat leert? Dus houd ze haar hand voor de schreeuwende mond van haar zus, dat helpt niet. BAM. een klap op haar rug.. het kind begint nog harder te huilen. Na een paar harde klappen merkt ze dat dit de oplossing niet gaat brengen. Maar wat moet ze dan doen? Niets. Ze laat het kind op haar schoot zitten en uiteindelijk veranderd het huilen in stilte.

Van de immense hoeveelheid toeristen die zich in een constante stroom hierlangs bewegen na hun bezoek aan Angkor Wat, zijn er inmiddels een aantal bij de meisjes blijven kijken. Als het kleinste meisje dan weer begint te huilen komen de Canon\'s, Nikon\'s en andere grote lenzen tevoorschijn. Op nog geen twee meter afstand beginnen ze foto\'s van de meisjes te maken en lopen daarna, blij met hun foto, weer weg. Shit denk ik bij mezelf. Hoor ik bij dat soort mensen? De mensen die koste van het kost een bijzondere foto wil maken? Ik heb per slot van rekening zelf ook een foto zitten maken van de meisjes, van een veel grotere afstand, maar toch. Nee, volgens mij niet. Volgens mij hoor ik bij de mensen die dit aan thuis wil laten zien en hoopt dat dit soort dingen ooit verdwijnt. Ja.

En toch. Waarom doet niemand wat? Waarom doe ik niets? Ik bedoel, als ik een dure zonnebril op mijn hoofd kan dragen, waarom koop ik dan niet gewoon wat eten en drinken voor de meisjes? Het antwoord is eigenlijk heel eenvoudig. Omdat het gewoon niet kan. Ik ben er inmiddels wel achter gekomen dat het in Azië anders werkt. Iedereen heeft zo zijn plek en iedereen weet wanneer hij aan de beurt is. Als toerist kan je hier niet tussenkomen, dat zou het alleen maar erger maken. En toch is het vervelend en voel je je bijna gênant rijk in verhouding met veel mensen in dit land. Gelukkig komt daar een local-guide die wel weet wat hij kan doen en hij geeft de meisjes een ijsje. Het is niet veel, maar voor de meisjes genoeg om even te kunnen lachen. Ja. Het is mij wel duidelijk. Hier, met één van de meeste bezochte plekken op de wereld op de achtergrond is het contrast tussen rijk en arm ontzettend groot en de helft van de toeristen beseft het zich niet eens. Op een plek waar de meeste mensen zich kunnen irriteren aan het feit dat ze een scheve foto hebben gemaakt, zijn twee kleine meisjes al blij dat iemand een ijsje voor ze heeft gekocht. Het zijn de kleine dingen die een mens gelukkig maken, en daar herinneren deze meisjes mij weer even aan.

Dat is dan ook mijn boodschap aan jullie. Wees blij met wat je hebt en geniet ook zeker van wat je hebt. Maar houd ook altijd in je achterhoofd dat het niet vanzelfsprekend is en dat ergens anders op dezelfde wereld, iemand zijn dag al goed is na het krijgen van een simpel waterijsje. Ja. Mijn reis door Azië heeft nu al een positief resultaat en ik ben nog niet eens op de helft! Morgen gaan we naar de hoofdstad van Cambodia en ik geloof dat we op een markt gaan stoppen waar je vogelspin kunt eten. Vast een delicatesse.

T.

Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij.

There's no place like home.

Ik weet het, het is een cliché.. maar echt! het ligt niet aan jou.. het ligt aan mij. Geloof me nou maar. Voor nu kunnen we niet samen zijn, maar ik weet zeker dat we dat in de toekomst wel zullen zijn. Ik kan gewoon niet op twee plaatsen tegelijk zijn. Ik hoop dat je het begrijpt.

En toch. Op 1 april vieren wij ons 2jarig samen zijn. Daarom moet je weten, dat ik heel blij ben dat wij op elkaar pad zijn gekomen. Ik, die roodharige jongen uit het Zuid-Hollandse Waddinxveen die het HBO ging proberen in het zogezegd 'gezellige' Brabant. En ja, gezellig is het zeker. Na een jaar waarin die studie het toch niet bleek te zijn, toch maar weer begonnen met wat anders. En daar was jij opeens. Ik had weken naar je gezocht en toen ik je vond was het liefde op het eerste gezicht. Die ontmoeting was weliswaar via het internet, maar toch. Door jou foto's was ik meteen verkocht en gelukkig mocht ik je een week later ontmoeten. Ja, het was helemaal duidelijk. Jij en ik waren voor elkaar bestemd. Nog geen 3 dagen later mocht ik je de mijne noemen.. het begin van een gelukkig samenzijn.

En dat was het zeker, maar toch moet ik je nu verlaten. Niet omdat ik niet meer bij je wil zijn, maar omdat iets anders nu mijn aandacht nodig heeft. Maar wees gerust, ik kom bij je terug.. jij, mooie 30m2 en-suite kamer. Voor nu nemen we afscheid, maar ik beloof je.. voor de kerstdagen ben ik allang weer bij je terug!

De foto's van de muur, de boeken van de plank en de kasten zijn leeg. Ik ben klaar voor vertrek en jij bent klaar voor je tijdelijke bewoonster. Ik ben blij voor alles wat je mij de afgelopen twee jaar hebt gegeven in het mooie Breda en ik weet zeker dat we nog veel meer zullen beleven als ik terug ben.

Maar voor nu? Nog héél even wachten tot maandag, op naar Schiphol, nog een keertje zwaaien en opstijgen maar.. op naar het 1e avontuur.. Azië.

T.