De zwarte pagina

Dit kan niet waar zijn! Paniekerig kijk ik om mij heen nadat ik zie dat mijn tas met alle waardevolle spullen niet meer op zijn plek ligt. Ik zit in de bus van Manuel Antonio naar San Jose en alles liep´perfect, tot nu. Wat moet ik doen? Ik spring uit de bus en kijk overal waar ik kijken kan, maar geen tas te zien. De busschauffeur weet het ook niet en dus moeten we verder rijden. Omdat ik het nog niet wil geloven kijk ik nog drie keer in de hele bus terwijl we alweer aan het rijden zijn.. wat moet ik doen? Mijn laptop, spiegelreflexcamera, zoomlens, paspoort.. alles zit erin! En mijn fotos.. alle fotos van de afgelopen zes maanden stonden op die computer. Ik ben het kwijt. Het is weg.

Nadat de grootste schrik voorbij is en er inmiddels een weekend tussen heeft gezeten waarin de ambassade niet te bereiken is, sta ik gisteren om 8u voor de deur. Ik moet een Laissez-passer hebben. Gelukkig hebben mijn ouders al een hoop uitgezocht waardoor het proces redelijk snel gaat (lees: Om 14:00u loop ik naar buiten met mijn nooddocument). Snel naar de Amerikaanse abassade, want omdat ik via Atlanta vlieg moet ik dat ook opnieuw aanvragen. Zou ik dan toch misschien mijn normale vlucht halen? Yes! Dan is alles goed! Onee.. de fotos.. niet aan denken! Eerst een lang formulier invullen waardoor een biografie schrijven niet meer nodig is en daarna even bellen naar de Amerikaanse abassade over het proces.{Ja meneer, u betaald sowieso 160 USD voor onze service, maar of het VISA er optijd is weet ik niet. Vandaag is een langzame dag en het kan zomaar langer dan 24h duren}. Dat gaat dus niet werken.. balen!! Veel bellen met thuis, die gelukkig een nieuw ticket hebben gevonden, een dag later.

En dus zit ik nu hier, in het kantoor van Vapues Tours in Managua, omdat ik daar van Jan, de eigenaar van Vapues Tours, mag overnachten. Alles met terugvliegen is gelukkig geregeld en dus is er even rust. En dan komt, zoals het hele afgelopen weekend, toch weer even de foto questie bovendrijven. Want, begrijp me niet verkeerd, dat mijn camera, laptop en dergelijke weg zijn is heel erg, maar de fotos zijn toch wel waar ik het meeste van baal.Het is jammer dat een onwijs goed halfjaarop zo een manier moet eindigen. Het is een zwarte pagina in een heel kleurrijk boek kan ik wel zeggen. Goed, gelukkig kan ik wel naar huis.. wat nog maar heel even duurt. Zie ik jullie daar? Ik kijk er naar uit.

Home sweet home,

T.

Say your goodbye

Daar zit ik dan.. precies een meter van mijn kamerdeur, op de grond, aan het einde van de gang. Waarom? Omdat de WiFi spot echt precies NIET tot mijn kamer komt. Helaas, dan maar op de grond zitten en na een half uurtje weer opstaan met pijnlijke billen. Ach, je moet er wat voor over hebben.. het internet.. lekker belangrijk eigenlijk.

Anyway, ik zit dus op de grond in de gang van een klein hotelletje middenin het centrum van Panama City. Wat een stad.. de wolkenkrabbers schieten overal de lucht in en vanaf de haven zie je de grote schepen in de verre verte voorbij varen. Zij zijn net allemaal door het Panamakanaal gevaren en ik probeer de drie schepen te herkennen die ik daar gezien heb, want ja.. ook ik ben wezen kijken bij het kanaal. Gelukkig hoefde ik mij niet alleen te voelen, want de rest van Nederland stond er ook.. zelfs mijn achterneef Joep, hoe leuk! Een klein beetje poppenkast is het wel.. met zijn alle op het 'observation deck' om te luisteren naar een oud mannetje dat je tot in detail verteld wat er voor je neus gebeurd. Het water gaat nu zakken, de boot gaat varen, de sluis gaat open, de boot is er nu doorheen, de sluis gaat weer dicht, een volgende boot komt over 10 minuten. Bedankt meneer, toch handig voor als ik gemist had waar ik voor kwam..

Het kanaal is trouwens niet de enige bezienswaardigheid van deze stad. Zoals ik al had gezegd zijn er veel wolkenkrabbers en samen zorgen ze voor een indrukwekkende skyline. New York is het niet.. maar voor een Midden-Amerikaans land sta ik toch te kijken! Een groter contrast met Nicaragua is er denk ik niet en dat maakt het ook een beetje vreemd. Na vijf maanden gewoond en gewerkt te hebben in Nicaragua merk ik dat ik het land nu toch al een beetje mis. Hoewel ik in de hoofdstad nog terugkom voor mijn vlucht, heb ik al wel iedereen in León gedag moeten zeggen. Niet makkelijk als je bedenkt dat je in vijf maanden tijd toch heel wat op kunt bouwen met mensen.. of het nou Nicaraguaanse, Nederlandse of Duitse mensen zijn. Ze waren allemaal een onderdeel van mijn Nicaragua ervaring. Ik merk dat ik afscheid aan het nemen ben. Over 12 dagen sta ik alweer op Nederlandse bodem en hoewel ik daar ook erg naar uitkijk zal ik mijn Nicaraguaanse leventje toch wel missen. Maar goed, ik kijk er erg naar uit om iedereen weer in levende lijven te zien in Nederland.

Morgen stap ik weer in de bus naar Costa Rica om daar mijn laatste week door te brengen in Manuel Antonio, een (eigenlijk veel te toeristische) plaats aan de grote oceaan. Nog even genieten van Midden-Amerika en dan zal ik 9 oktober weer voet op Nederlandse grond zetten.

Liefs van mij en tot snel!

T.

Viva Nicaragua!

Ja, daar is die hoor! Eindelijk weer eens een blog vanuit Nicaragua. Er is inmiddels al een enorme tijd voorbij gegaan sinds mijn laatste blog en dat betekent ook dat er weer veel gebeurd is. Ik heb gemerkt dat tijd slechts een vaag begrip is, omdat een reis die eerst nog heel erg lang leek (6 maanden), nu al bijna tot zijn eind is gekomen. En toch, genieten doe ik volop. Iedere dag is nieuw en inmiddels kan ik wel zeggen dat Nicaragua een stukje van mij is geworden.

Omdat de reis al bijna voorbij is en mijn tijd in Nicaragua is ingedaald tot nog maar 1,5 week(daarna ga ik nog 3 weken reizen door Costa Rica en Panama), merk ik aan mezelf dat ik mijn reis.. want dat was het wel, aan het afsluiten ben. Voor zover ik nog geen foto's heb gemaakt tijdens de afgelopen maanden, ben ik nu ook bezig om alle kleine dingen die al bijna niet meer opvallen te fotograferen. Ik probeer mijn laatste weken door te brengen met alles en iedereen waar ik de afgelopen maanden zo van genoten heb. Zo is het bakkie koffie bij Petra en Michael aan de keukentafel een vaste prik. Ook geniet ik volop van Jannes, het 1,5 jaar oude zoontje van Pim, mijn studiebegeleider. Ik heb het getroffen met het hostel waar ik in terecht ben gekomen. Pim en Johanna, die de eigenaars zijn, hebben er op hun manier voor gezorgd dat ik het erg naar mijn zin heb gehad tijdens mijn verblijf. Johanna was de eerste persoon waar ik mijn hakketakken Spaans mee ben gaan oefenen en Pim heeft er voor gezorgd dat ik het zowel op stage als privégebied naar mijn zin heb(gehad. Zie je? Ik ben echt aan het afsluiten).

Ook heb ik de afgelopen veel ruimte van Pim gekregen om nog wat andere plekken van Nicaragua te zien. Zo ben ik met Astrid en Sophie(die eigenlijk Rachel heet, ah well) naar Matagalpa geweest, een plaats in het noorden van Nicaragua, 2,5u boven León. Duidelijk is het verschil in temperatuur, want Matagalpa is een stuk koeler. De trui en deken die normaal niet nodig zijn, waren hier een aangename aanwezigheid. Het is bij een weekendtripje gebleven waarin vooral volop is genoten van de rust. We hebben veel van de natuur gezien door te gaan wandelen in het regenwoud om de hoek. Na afgesloten te hebben bij een chocolade fabriekje (wat trouwens door een Nederlander is gestart) zijn we weer naar León terug gegaan. Na een weekend waarin alle hectiek en chaos van León nergens te bekennen was, kom je er bij terugkomst wel achter dat León een stad is waarin veel gebeurd. Regelmatig komt er een optocht voorbij waarin vaak ook Maria (onze heilige) een rol in speelt. Omdat de rust van Matagalpa naar meer smaakt en ik goede verhalen had gehoord over Ometepe, een eiland in het meer van Nicaragua, heb ik aan Pim gevraagd of ik vorige week vrij mocht hebben. Dat was geen probleem en dus ben ik een week naar Ometepe geweest. Vier uur op de boot heen, om daarna in de stromende regen in een hobbelige taxi naar het hotel te gaan. Tsjaa.. het blijft Nicaragua en dus is er iedere dag weer een avontuur te verwachten. Ometepe was een week heerlijk genieten. Omdat het hotel tussen strand en regenwoud ligt was het mogelijk om genoeg te zien bij het hotel. Aan de ene kant de pelikanen die stil over het water zweven en aan de andere kant de apen die je tegemoet roepen tussen de bomen. Heerlijk! Na een wat mislukte mountainbike poging ook nog een lange busrit gemaakt over het eiland. Een bus die de meest onlogische wegen neemt, maar waardoor je wel het echte Nicaragua ziet.

Wat is het toch een bijzonder land..
Ik heb de afgelopen maanden wel gemerkt dat de verschillen in Nicaragua erg groot zijn. Aan de ene kant heb je de arme mensen die wonderbaarlijk genoeg vaak een lach op hun gezicht hebben en aan de andere kant de rijkere bevolking die wat meer naar standaards leven. De mensen zijn altijd bereid je te helpen en zijn uitermate vriendelijk. Dus geen slecht woord! De verdeeldheid en verschillendheid met wat wij in Europa zijn gewent is enorm en eigenlijk niet uit te leggen. Ik kan alleen maar concluderen dat ik nu al zooooo blij ben dat ik de beslissing heb genomen om een half jaar in dit land door te brengen. Het is aan te raden aan iedereen om je eens in een omgeving te gooien waarin je totaal onbekend bent. Taal kan een barrière zijn, maar is altijd te overbruggen. Ik ervaar dat alles went en dat als je het wil.. dat het kan. Mits je er maar voor gaat. Laten we ook vooral onthouden dat 'wij in Europa' een enorme voorsprong hebben kwa kansen. Hier moeten jongeren soms kiezen tussen naar school gaan of eten, waar wij in Europa tientallen opties hebben om te gaan studeren. Ja, ik weet het.. ook in Nederland zijn er mensen die die kansen niet hebben, ik wil alleen zeggen. Wees blij met wat je hebt, wie je om je heen hebt en grijp kansen als je ze krijgt.

Wat een serieus verhaal he? Agh, ik denk dat een land zoals dit dat met je doet.. ik denk dat het goed is.

Heel veel liefs vanuit mijn kamertje in León, en tot 9okt.

T.

PS: Eind deze week komt er nog een blog. Daarin vertel ik meer over het foto project waaraan ik mee werk in León, mijn stage bij Vapues Tours en mijn plannen voor de komende tijd.

Dagelijkse dingen.

De dagen in León zijn anders, niet te vergelijken met Europa en al helemaal niet met Nederland. De dag begint hier met een nationale wekker die iedereen er aan herinnert dat het bijna tijd is om naar school, werk of andere nuttige bezigheid te gaan.. jawel, om 07:00u wordt heel León gewekt door middel van het luchtalarm. De eerste keer dat je het hoort blijf je even stil liggen.. Hoor ik mensen paniekeren? Komen de vliegtuigen over? Maar nee.. er gebeurd niets. Het is puur om de mensen hier te helpen met opstaan.

Een uur later zit ik achter mijn bureau en begin aan mijn werkzaamheden. Gedurende de dag komen er regelmatig mensen voorbij die van alles proberen te verkopen. Ze proberen dit dan ook luidkeels te verkondigen waardoor je 3 straten verderop al hoort dat de tortilla verkoopster eraan komt. Kan ook handig zijn trouwens.. zo weet je dat het ongeveer 12:00u moet zijn als de Tortilla verkoopster langskomt! Af en toe kopen we is wat, want het eten en drinken wat deze mensen verkopen is prima te consumeren. Om 12:00u is het middagpauze. In principe heeft iedereen hier een uur pauze, maar dit kan ook gerust iets langer zijn, het gaat hier allemaal net wat losser dan wat wij gewent zijn in Nederland. Ook is het niet altijd precies om 12u.. ’t kan ook gerust een half uur later zijn.. maar dat uur, ja dat hebben ze in ieder geval wel! In het uur pauze is het mogelijk om bij één van de vele lunchplekjes te eten, waardoor het leven op straat een stuk drukker is rond de middag. Ik eet meestal gewoon in het hostel, wat vast zit aan het kantoor waar ik werk. Even een uurtje rusten en regelmatig komt het voor dat ik na een half uur met iemand aan het Skypen ben.. leuk!

Als ik om 13:00u weer aan het werk ga is het altijd weer een verassing wie er deze keer langs het kantoor loopt. Regelmatig komt er iemand langlopen die om water of eten vraagt, maar het beste is om deze te negeren. Een aantal van de bedelaars en andere vreemde types ken ik onderhand en andersom. Er is er zelfs één die regelmatig langskomt om een praatje te maken.. alles prima, maar toch wel handig dat er een slot op het hek zit! Niet dat ik de mensen niet leuk vind, maar de mensen die blijven hangen voor het kantoor zijn vaak de mensen met enkele problemen. Zo wordt León ook wel de stad van de ‘Loco’s’ genoemd, wat verwijst naar de vele mensen die letterlijk niet helemaal goed bij hun hoofd zijn. Agh.. een praatje kan geen kwaad toch. Aan het einde van de dag, als het iets koeler wordt, gaan de meeste mensen de straat op naar het centrale park. Hier is vaak een kerkelijke bijeenkomst of een andere evenement aan de gang, waardoor er altijd leven is. Ook als er geen activiteiten zijn, is het altijd redelijk vol in het park. Het is een plek waar veel jongeren, maar ook ouderen, bij elkaar komen om elkaar te ontmoeten en vanuit daar naar de vele barretjes te gaan die voor het nachtleven zorgen.

Tsja, zo is iedere dag weer een dag met leuke, gekke en vooral memorabele momenten en dat is nou precies wat deze stage zo leuk maakt. Iedere dag is anders en iedere dag leer je weer wat bij. Ik mag toch wel concluderen dat ik een onwijs vette stage heb!

T.

Een zomeravond in León, Nicaragua.

Als je iets langer dan 6 weken in dezelfde plaats verblijft, dan kom je er langzamerhand wel achter wat de leukste plekken, lekkerste eettenten en de normaalste gewoontes zijn. Zo ook hier in León, Nicaragua. Ik ben er nu iets meer dan 6 weken en ben onderhand redelijk goed bekend met het doen en laten in de stad.

Zo ben ik uit eten geweest in een klein restaurant genaamd Capitan. Het wordt hier met meerdere namen benoemd, maar deze is in mijn ogen wel toepasselijk. Is het niet vanwege de piratenvlag die buiten hangt, dan is het zeker vanwege de eigenaar van dit restaurant. Zodra ik het restaurant binnenliep, viel zijn verschijning direct op. En grote, lange, grijze bos haren komt onder zijn stoer genoopte hoofddoek vandaan en valt als een deken over één van zijn schouders. Een simpel geknipt T-shirt wat een beetje baggy valt over een net zo net niet, raar geknipte half lange broek.. Tsja.. de beste man is er blij mee, dus ben ik dat ook. Of hij tattoos heeft weet ik niet, maar het is er echt een type voor. Als we eenmaal zijn gaan zitten blijkt dat deze stoer uitziende piraat eigenlijk heel aardig is en zich hier vooral vermaakt met de klanten in zijn restaurant en met de pooltafel, die overigens midden in de ruimte staat opgesteld.. Leuk! Als mijn eten eenmaal voorgeschoteld wordt, wordt ik nog blijer. Ik heb pasta met pesto besteld en ik kan je vertellen dat het mij prima smaakt! Het staat dan ook bekend als een simpel, maar lekker restaurant! Voor het interieur hoef je hier echter niet te komen.. de badkamer tegels bedekken de vloer en de scheve houten tafels zijn eigenlijk net te klein om met zijn vieren aan te zitten. En toch.. het is een aanrader! Het personeel is aardig, het eten is fantastisch en het is de ideale plek om na het eten nog ergens heen te gaan.

Ik besluit om samen met mijn gezelschap naar de grote kathedraal van León te gaan. Onderweg duiken we snel nog even een koffietent in om een koude koffie shake te halen.. en dan lopen we door naar de Kathedraal. De Kathedraal van León is de grootste van heel Centraal Amerika en is dan ook een indrukwekkend bouwwerk. Vanaf de trappen van het gebouw kijk je uit over het grootste plein in León. Het is net vernieuwd en dus staan er mooie bankjes en zijn de stukjes grond nog mooi bijgehouden. Wel slingert het afval hier soms rond, want nee.. dat is te lastig om op te ruimen! Het zal een verschil in cultuur zijn.. die zijn er wel meer trouwens! Maar dat is voor een andere keer. Mijn koffie is inmiddels bijna op en na genoten te hebben van de verschillende Nicaraguaanse locals die hier komen en gaan, besluit ik om weer richting het hostel te gaan waar ik verblijf.

Ja, ik heb lekker gegeten, genoten van mijn koffie, mooi uitzicht gehad en dus kan ik weer eens concluderen dat het een goede avond was in Nicaragua. Hoewel in Nederland het licht van de ochtend begint te branden is dat hier wel even anders. In León gaan de lichten uit en duikt iedereen zijn bed in.. dat moet ik ook maar eens doen!

T.

En toen, en toen, en toen.

Het is inmiddels meer dan een maand geleden dat ik mijn eerste voetstappen heb gezet hier in Nicaragua. We zijn een maand verder.. een moment om terug te kijken, maar vooral ook om vooruit te kijken naar wat nog gaat komen.. want één ding is zeker.. er staat nog meer te wachten dan dat er tot nu toe is geweest. Maar wat is er dan geweest? Dat zal ik vertellen.

Twee weekenden terug stond het eerste uitstapje na Rio San Juan op de planning. Een weekend waarin ik samen met Rianne door de stad zou banjeren en gewoon een leuk weekend zou hebben. Dat is gelukt. Na een lang busrit waarin ik zeker kennis heb mogen maken met een andere manier van openbaar vervoer, kwam ik aan in Granada. Netjes opgehaald en even mijn spullen afgegooid in het hostel ben ik naar Rianne haar hostel gegaan. Leuke mensen ontmoet waarmee we de volgende dag uit zouden gaan. In de avond nog even een drankje gedaan en toen snel naar bed, want zaterdag was het vroeg op staan. Een canopy tour stond op het programma.. je weet wel, hangend aan een zip line tussen de bomen door. Top! Na dit voorproefje op de actieve en wat spannendere uitstapjes kon ik niet wachten om nog iets avontuurlijks te doen.. maargoed, eerst nog even hier in Granada. S ‘avonds uit in een typisch Nicaraguaanse tent. De salsa, bachata en andere dansen kan ik nog niet, maar toch heb ik mijn houterige dans moves even laten zien. Daarna met de huisgenoten van Rianne door naar een Housefeestje.. daar wist ik dan weer wel van dansen! De laatste dag zou een rustige zijn. Rustig aan het zwembad liggen en aan het einde van de dag weer richting León. Al met al een heerlijk weekend waar ik heel blij mee was.

Daarna ging de week weer zoals hij altijd gaat. Werken van 08:00 tot 16:00u en daarna nog twee uur Spaanse les. die Spaanse les is trouwens alleen op maandag, woensdag en vrijdag. Zaterdag werk ik van 08:00u - 13:00u. Een volgend weekend brak aan. Eigenlijk is dat weekend pas 3 dagen geleden.. maar toch. Op zaterdag niet veel boeiends gedaan, maar zondag stond een Ash Boarding tour op het programma.

Om 08:00u vertrokken naar Cerro Negro, wat letterlijk zwarte berg betekent. Een actieve vulkaan die liefhebbers van 'Wie is de mol?' zouden moeten herkennen. Een paar seizoenen terug zijn onze gezellige BN'er ook deze vulkaan op geweest om er vervolgens af te rennen. Dat laatste mag ik met een board doen! De tocht naar de top was prachtig.. eerst loop je tussen grote rotsen door die gedurende de rit steeds kleiner worden. Als je eenmaal richting de top gaat krijg je prachtige uitzichten over het omliggende gebied en is goed te zien hoe uitbarstingen van deze vulkaan het landschap hebben gevormd. Het laatste deel loop je rond de krater wat echt spectaculair is. Harde wind probeert je van de berg af te gooien terwijl je van de uitzichten probeert te genieten. Het voelen van hete aarde kan ook nog even, want zoals ik al zei.. deze vulkaan is actief dus hij is warm. eenmaal aangekomen op de top krijg ik de helling in zicht waar ik vanaf moet dalen.. best hoog moet ik zeggen. Met toch wel een paar bevende beentjes kijk ik even naar beneden om daarna het verstand op nul te zetten. Kleren aan, board aan de benen een gaan. Super gaaf!! In een mega vaart naar beneden, spectaculair uitzicht en een ervaring die niet veel mensen hebben. Een echte aanrader!

Als ik het zo lees heb ik toch al best veel gedaan in de tijd die ik hier ben. Ik heb alweer een paar nieuwe dingen in de planning staan, dus mocht het zover zijn.. is het hier weer terug te lezen. Ik hoop dat ik met deze up-to-date blog jullie een inzicht heb kunnen geven in mijn verblijf hier. Ik geniet van jullie vele reacties, vind het heel leuk om te lezen wie er allemaal meeleven en vooral DAT jullie meeleven. Blijf vooral reageren want ik haal er weer positieve energie uit. Voor degene die het nog niet doorhadden, foto's zijn meer te vinden op Facebook, maar ik zal binnenkort ook hier weer foto's plaatsen.

Deze blog automatisch ontvangen kan ook.. gewoon je email achterlaten in het bestemde vakje aan de rechterkant van deze pagina en klaar is kees.

Ik hoop dat het weer jullie een beetje mee gaat zitten.. ik ga in ieder geval nu naar bed met 27 graden..

T.

Een sprong in het diepe.

Eén ding weet ik inmiddels wel zeker.. de wereld is er niet voor niets. De geschiedenisboeken leren ons misschien dat hij allang is ontdekt, maar ik denk het niet. Ik denk dat deze wereld je de mogelijkheid biedt om op je eigen ontdekkingstocht te gaan. Een kans om je eigen weg te gaan, letterlijk en figuurlijk. Pak je spullen, sluit de dierbaren in je hart en ga voor het avontuur.

Tsja, dat is misschien wel zo.. Maar waar moet je heen? Ik denk dat het niets uitmaakt. Gedurende het reizen leert iedere plek je wel weer wat nieuws. Eigenlijk kan je reis al beginnen aan het einde van de straat. De bekende weg houd op en het onbekende staat klaar. Nieuwe mensen komen in je leven en andere verlaten hem juist. Ik ben er in ieder geval van overtuigt dat het reizen je maakt tot wie je bent. Of het nou komt, omdat je twee jonge meiden moeite ziet doen om te overleven in Cambodja, of omdat je twee andere meiden de beste tijd van hun leven ziet hebben in een plas water in een oude boot..

Ja. Het zijn de dingen onderweg die maken dat de reis het waard is. Hoe lang de reis duurt maakt eigenlijk niet uit. Als je maar open staat voor het nieuwe, het onbekende. En dat is precies wat ik probeer te doen. Het is nu langzaam avond aan het worden en heb net een 4-daagse trip achter de rug naar Rio San Juan, een rivier die dwars door een aantal beschermde natuurgebieden loopt. Een trip die gemaakt zou worden met het gehele Vapues Tours team. Hoewel de zenuwen voor het Spaans toch nog in mijn lichaam zaten voor vertrek, blijkt dit achteraf niet nodig. Vier dagen, 18 mensen en een paar fantastisch mooie plekken, bleek een combinatie te zijn die zorgde voor een geweldige trip. De tropische vogels vliegen om je oren en de nieuwe indrukken proberen allemaal een plekje in je hoofd te bemachtigen. Want ja, veel nieuwe indrukken waren er wel. Een andere cultuur is altijd even wennen en ook hier zijn er een aantal dingen die verschillen van onze manier in Nederland. Maar ach, Nederland.. het is zo'n klein land op de kaart, daar kunnen we niet alles mee blijven vergelijken! Nee, gewoon laten gebeuren en zien wat er gebeurd. En dat was precies de goeie manier om nu te kunnen concluderen dat het hier langzaamaan ook een beetje mijn plekje aan het worden is. Het Vapues Tours team is leuk en ik geloof dat ze mij ook mogen, toch fijn. Ja, ik raak er steeds meer van overtuigt dat de komende maanden mij veel nieuwe ervaringen gaan geven.

Kunnen jullie je voorstellen dat ik hier nu al meer dan 2 weken ben? Ik in ieder geval niet. En ik heb nog 5 maanden te gaan. Prima. Kom maar op. Ik ben en klaar voor.

T.

Woorden schieten tekort

Daar zit ik dan. Achter mijn laptop in een hostel ergens in León, Nicaragua. Eigenlijk begrijp ik er nog niet zo veel van. Hoe ben ik hier toch terecht gekomen? Ik weet dat ik gesolliciteerd heb op deze stage plaats via school, maar die stage was toch nog maanden weg? En toch zit ik hier.. In een land waar iedereen Spaans praat, en je blij mag zijn als er iemand een woordje Engels kan. Gelukkig werken er wel 2 Nederlanders bij het bedrijf en spreken er daarbuiten nog 2 van de 24 werknemers van Vapues Tours Engels. Het is een begin..

Over beginnen gesproken. Ik heb het gevoel alsof ik nog moet beginnen met mijn Spaans.. de woorden ‘Hola’ en ‘Gracias’ komen nog net uit mijn mond zetten, maar de rest is volgens mij verdwaald geraakt op weg naar de uitgang. Nee, mijn Spaans is zeker nog niet wat het zijn moet en dus ga ik binnenkort op Spaanse les. Ze zeggen dat de beste manier van leren is om het maar gewoon te doen, maarja.. de mensen spreken hier zo snel Spaans, dat ik ze niet versta. Ik zie het alweer gebeuren.. iemand vraagt ‘waar kom je vandaan?’ en ik geef antwoord met ‘Ja, en met jou?’. Ja, typisch een scenario wat mij zou kunnen gebeuren. Dus ja, met dat in het achterhoofd blijven mijn Spaanse woordjes toch liever binnensmonds dan dat ze hardop eruit komen. Maargoed, hopelijk zullen de lessen helpen en kan ik na een tijdje een normaal Spaans gesprek voeren, zonder dat de ander denkt dat ik gek ben.

Ja, dat Spaans is toch meer een ding als ik dacht. Maarja, wat dacht ik eigenlijk? Het is een Spaanstalig land Tom! Klopt. Misschien moet alles ook gewoon nog een beetje landen, dat zal het zijn. Ik heb het gevoel alsof ik nog wordt geleefd. Het besef dat ik hier 6 maanden van mijn tijd ga door brengen is nog niet echt binnengekomen. Ik ga gewoon op de automatische piloot en probeer hier en daar wat dingen op te vangen van mijn begeleider. Die begeleider heeft mij vandaag trouwens meegenomen op een kleine tour door León, zodat ik een beetje mijn weg kan gaan vinden de komende dagen. Nee ik weet het zeker, als het aan de stad ligt, wordt mijn tijd hier hartstikke leuk, want het is een gezellig stadje. Of het Spaans en de slechte Wifi daar nog wat een kunnen veranderen? Ik zeg van niet. Laten we van het positieve uit gaan. Ik heb per slot van rekening een onwijs vette stage plek hier! Pim, mijn begeleider neemt me van de week mee naar één van de vele vulkanen hier en volgende week gaan we met het hele team van Vapues tours op een 4-daags bedrijfsuitje.

Ik ben ervan overtuigd dat het uiteindelijk allemaal wel los loopt.. en zo niet, dan haal ik gewoon nog een lekker Coca-cola’tje om de pijn te verzachten. Want ja, die hebben ze hier gelukkig ook!

T.